Mohammad Khatami: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added

Inline

Wysiging soos op 05:20, 3 Mei 2020

Hierdie bladsy het 'n eweknie op Wikipedia.

Mohammad Khatami (Persies: سید محمد خاتمی, [sejˈjed mohæmˈmæde xɒːtæˈmiː]; * 29 September 1943) is 'n Irannese geleerde, Sjiïtiese teoloog en hervormingsgesinde politikus. Hy het tussen 2 Augustus 1997 en 3 Augustus 2005 as die vyfde President van Iran gedien. In die 1980's en 1990's het hy ook die amp van Minister van Kultuur beklee. Hy is tans een van die leiers van die Irannese Groen Beweging.

aanhalings

Wat ek voor 'n dialoog tussen beskawings en kulture. In die eerste stap, sê verteenwoordigers van kultuur en beskawing, nie politici nie, maar ook filosowe, wetenskaplikes, kunstenaars en intellektueles wat die kultuur en beskawing verteenwoordig.
Die universele taal van dialoog en vind gemeenskaplike taal, 'n gemeenskaplike idees en gedagtes is die basis van 'n universele, gelyke benadering suggereer die wêreld en gebeure in die wêreld, dan, uiteindelik, dialoog, empatie en deernis is.
- bron

@@ Lyn 1: / Lyn 1: @@
-lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
- lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
- lewo wielki ka rem pokryty komin, przypierał do alchemicznego piecyka, na teraz zagasłego. Mnóstwo ziół schły porozwieszane i porozrzucane.
- Słabe światło okna jednego powiększało jeszcze dziwaczność tej izby, nie dając dojrzeć niczego dokładnie: głowa tylko, którą zwać będziem terafim, kościotrup w kącie, mumia w swych powijaczach w drugim, wyglądały z cieniów.
- Dwóch ludzi znajdowali się w pośrodku za stołem. Jeden maleńki, garbaty, łysy, z rudą brodą i okiem jednem zagasłem, zmrużonem, drugi poważny, piękny, słusznego wzrostu, dumnej postawy, w czarnej sukni z łańcuchem na szyi.
- Mały zwał się Duran, słuszny Gronovius. Znać było że pierwszy był nie jako pomocnikiem tylko i anima damnata drugiego; chociaż w twarzy Gronoviusa, pięknej i na pozór nawet szlachetnej, w oczach jego zmrużonych, wargach przyciętych sarkastycznie, czytać było można, że i bez pomocnika chytry cudzoziemiec byłby się obszedł; sam by potrafił sobie wystarczyć.
- Gronovius zajęty był pisaniem listu, Duranus rysował kwadrat magiczny napełniony liczbami, które naprzemian kreślił czarno, niebiesko i czerwono.
- — Mistrzu, ozwał się chwilką przed nadejściem księcia poczwarny karzeł, szydersko, złośliwie, jak wam się zdaje, król JM. rad będzie swojemu kwadratowi?
- — Nie przeszkadzaj mi pisać.
- — A gdybym koniecznie chciał przeszkadzać? dodał złośliwy karzeł.
- — W takim razie powiedz mi, to wcześnie przestanę.
- — Nie, nie, pisz, chciałem tylko sprobować twojej cierpliwości.
 {{wikipedia}}